The Fighter (2010)
Yes, wéér een geweldige sneak. Ditmaal The Fighter van David O. Russell, die je hopelijk kent van Three Kings, Flirting with Disaster en I Heart Huckabees. Inderdaad, hij heeft inmiddels vier totaal verschillende films gemaakt. Misschien vind ik daarom wel dat hij eigenlijk de Oscar voor beste regie had moeten winnen. Zeker als drie van z’n acteurs genomineerd waren en twee van die nominaties ook terecht verzilverd werden…
The Fighter is een geweldig boksdrama, maar eigenlijk meer nog een familiedrama. Mark Wahlberg speelt de hoofdrol in dit waargebeurde verhaal van een bokser uit Lowell die op wat latere leeftijd pas doorbreekt. Hij heeft altijd z’n halfbroer geadoreerd, die ooit Sugar Ray Leonard gevloerd zou hebben. Deze halfbroer wordt gespeeld door Christian Bale, en hoe bloody terecht is het dat hij de Oscar voor beste mannelijke bijrol won? Dat Melissa Leo, die Wahlbergs moeder speelt, in háár acceptance speech per ongeluk “fuckin’ easy” riep, overschaduwde een beetje de mooie speech die Bale gaf, waarbij hij de echte Micky en Dicky – die in het publiek zaten – keihard bedankte voor hun hulp.
Eigenlijk is het een beetje raar om deze film ‘zo laat’ te recenseren. Ik ken bijna niemand die ‘m nog niet (illegaal) gezien heeft, dus iets over het verhaal vertellen lijkt helemaal niet nodig. Toch effe kort iets? Okay…
Micky Ward is dus het jongere broertje van Dicky Eklund en zeven (!) zussen. Alleen de casting van die zeven actrices moet een hels karwei zijn geweest, want een deel van het sneakpubliek bleef maar in de lach schieten van de ‘lowlifeness’ van deze chica’s. Boy o boy, ik denk dat ze zelfs in Woensel-West, Rotterdam-Zuid of in Geuzenveld zouden verschieten van die meiden.
Maar soit… Dicky is dus Micky’s grootste held, maar ook zijn trainer. Die ‘baan’ is echter lastig te combineren met een crackverslaving, en dan weet je ook meteen de reden waarom Bale er zo ontzettend slecht uit ziet in deze film. Hij is maar liefst 15 kilo afgevallen voor deze rol, alhoewel hij waarschijnlijk het woord “slechts” zou gebruiken, want voor The Machinist viel ie zo’n 32 (!!) kilo af. Toch duurde het bij mij misschien wel twee viewings van de trailer voordat ik ‘m herkende.
Na het fout lopen van een gevecht, opgezet door Dicky en hun moeder, besluit Micky om te breken en met hulp van anderen een laatste keer te proberen de top te halen. Ik hoor je al denken: “Oh, wordt het dan zo’n overdreven sentimenteel Amerikaans heldenverhaal?”. Nee, dat wordt het niet. Ik moet wel zeggen dat ik op een gegeven moment m’n armen ook triomfantelijk de lucht in wilde steken tijdens de film, maar m’n antwoord blijft “Nee”.
The Fighter gaat namelijk veel meer over de relatie tussen Micky en z’n familie dan over boksen. Net zoals The Wrestler ook meer over worstelen met innerlijke demonen dan over showworstelen ging natuurlijk. David O. Russell zet een sfeer neer waarin de karakters gewoon perfect passen, wat resulteert in een film die mij van begin tot einde meesleepte. En m’n beleving werd nog eens versterkt door wat er tijdens de aftiteling te zien was…
Ja, één van de betere films die ik dit jaar gezien heb, en terecht genomineerd zeven Oscars. Had ie er nou maar één meer gewonnen…
Nu weet ik het zeker, Christian Bale is de beste akteur van mijn generatie. period. Wat je hem ook vraagt te spelen hij doet het steeds weer met verve. Nooit getypecast, altijd in de huid kruipen. Prachtig.
Natuurlijk is dit sowieso een akteerfilm pur sang, Mark Wahlberg speelt denk ik ook zijn beste rol tot nu toe, om van Melissa ‘Fuckin’ Leo nog maar niet te spreken.
Ik heb The King’s Speech nog niet gezien, maar van mij had het oscars mogen regenen voor deze film.