Hachi (a.k.a. Hachiko: A Dog’s Story – 2009)
Op het DVD-hoesje stond ‘ultieme familiefilm’, en toen m’n 6-jarige nichtje heel lief vroeg of ik een filmpje mee wilde nemen met sneeuw en de kerstman besloot ik dat ik haar wel wijs kon maken dat Richard Gere de kerstman is (we maken kids wel véél meer wijs, toch?). Zo was het dus dat ik op eerste Kerstdag een film zag die al bijna een jaar op DVD uit is, maar waar ik nooit zo’n zin in had. En ik moet zeggen: hij doet precies wat je verwacht. Het is namelijk een tranentrekker eerste klas…
Beetje jammer dat van m’n familie m’n moeder halverwege naar de keuken ging om zich aan het kerstdiner te wijden, m’n neefje van 3 al lang weer met z’n speelblokken bezig was, en dat ik uiteindelijk met m’n zwager en nichtje nog zat te kijken. En dan laat je die tranen natuurlijk niet toe ;).
Maar wat ik hier ook mee wilde zeggen: de film was ook niet zó boeiend dat iedereen aan de buis gekluisterd zat.
Lasse Hallström vertelt met Hachi namelijk op een heel rustige manier het waargebeurde verhaal over de liefde van een hond voor z’n baasje. De hond is zelfs vereeuwigd in steen op het station waar hij in Japan jarenlang op z’n baasje zat te wachten. In combinatie met het zoete hoesje en het eerdergenoemde ’tranentrekken’ weet de intelligente lezer natuurlijk al lang hoe het verhaal gaat lopen. Maar moet eerlijk zeggen: dat ondermijnt de kracht van Hallströms emotie-opwekkende capaciteiten niet. En moet net zo eerlijk zeggen: die Akito-honden in de film lijken ook niet anders te kunnen dan fijne emoties op te roepen…
Ja, de ultieme loyaliteit van een hond aan z’n baasje wekt hier de emoties op. Ik zou hier een poging tot ‘koude-grond-psychologie’ kunnen ondernemen en iets zeggen over de reden waarom we zo graag menselijke emoties op dieren projecteren. De enige reden dat March of the Penguins zo indrukwekkend was kwam doordat Morgan Freemans stem ons zo duidelijk wilde maken dat de dieren echt wel meer voelen dan pure overlevingsdrang, en dat ze alles doen uit liefde. Daar ben ik behoorlijk cynisch in, en om dat te illustreren moet je de Nederlandsetalige versie van die pinguïnfilm maar eens kijken, met de stem van Urbanus..!
Maar: ik wil Hachi helemaal niet ondermijnen: het is gewoon een goedgemaakte, rustige tearjerker. Best ideaal voor de Kerst of een avondje emotioneel op de bank zitten met bv. je vriendin…
Prachtige film zeg! Ik heb eigenlijk een hekel aan tearjerkers, maar toen ik zag dat deze na 3 jaar nog steeds een 8 op imdb stond wilde ik Lasse Hallström toch wel een kansje geven. Waarschijnlijk komt het ook door die laatste dat ik deze tearjerker wel pikte. En een tearjerker is het hoor, mijn vriendin heeft het volledige laatste half uur gehuild, en ik kon het uiteindelijk zelf ook niet meer droog houden. Ik denk dat jij echt je best hebt moeten doen om jezelf een afgang in de ogen van je nichtje te besparen! ;)
Even nog op de recensie ingaand: Voor je neefje van 3 is dit veel te veel een verhaal, ik denk dat alle neefjes van 3 liever ‘De ongelofelijke reis’ met (nederlands) pratende honden kijken. Je moeder had denk ik de verantwoording over het feestmaal, dus was waarschijnlijk ook met haar hoofd daar. Ligt niet aan de film dan.
Wat March of the Penguins betreft, vergeet niet dat behalve de stem ook de hele soundtrack is veranderd voor de ‘vrolijkere’ nederlandstalige versie.