Cyrus (2010)
Als je ‘quirky’ op Wikipedia opzoekt, dan krijg je een korte uitleg van dit bijvoeglijk naamwoord, maar je zou net zo goed een verwijzing naar Cyrus kunnen krijgen, een aparte ‘indie comedy’ met John C. Reilly, Marisa Tomei, Catherine Keener en in de titelrol Jonah Hill. Een beetje een weirde film (ook om te recenseren), maar ik was wel degelijk aangenaam verrast…
Regisseurs Jay en Mark Duplass maakten in het ‘indie circuit’ al eerder naam en faam met hun zogenaamde ‘mumblecore’-films als Baghead en The Puffy Chair, films die in Nederland nooit zijn uitgebracht. In Cyrus zie je ook qua camerawerk wat onconventionele technieken, maar dat is zeker niet de reden dat ik deze film ‘quirky’ wil noemen.
John C. Reilly speelt John, een 40-er die al zeven jaar gescheiden is van Catherine Keeners karakter Jamie, maar daar eigenlijk nog altijd niet overheen is. Als Jamie vertelt dat ze weer gaat trouwen, gaat ze samen met haar verloofde voor eens en altijd John helpen aan een nieuwe vrouw. Ik moet zeggen, persoonlijk word ik daar niet happy van, als mensen zo ‘behulpzaam’ willen zijn, maar John is dan ook een stuk wanhopiger. Als hij na iets teveel bier buiten tegen een struik staat te urineren wordt hij gesnapt door über-40+-hottie Marisa Tomei, en de weirdness van de film wordt mede duidelijk door haar reactie: “Nice penis!”.
Op één of andere manier is er die klik, maar je komt er gaandeweg de film pas achter waarom miss Tomei’s karakter wat moeite heeft om zich aan een man te binden. Of eerlijk gezegd andersom, want ze heeft namelijk een 21-jarige zoon die nog altijd bij haar inwoont. En inderdaad: dat is Cyrus…
Over het verhaal zal ik niet meer vertellen, maar ik wil nog wel wat over Jonah Hill kwijt. Je kent hem mogelijk uit Superbad, Forgetting Sarah Marshall, Get Him to the Greek of Funny People; hij is die wat dikkige gast wiens karakters hun onzekerheid vaak ‘wegspelen’ door vooral lomp of overdreven te doen. In Cyrus toont hij echter dat hij ook écht talent heeft. Als kijker weet je af en toe niet of hij nou oprecht Asperger (of een andere autistische stoornis) heeft, of dat hij heeeeeeel uitgekookt is, en dat is misschien ook wel de kracht van de film. Meer ga ik niet vertellen, want ook de getrainde lezers wil ik niet teveel sturen.
Gelukkig is Cyrus wel zó origineel dat ik ‘m waarschijnlijk niet kán spoilen, maar toch. Ik was aangenaam verrast, misschien ook wel juist doordat ik nu nog altijd niet precies kan zeggen waarom…
Hoe “kleiner” de film, hoe minder plot er in deceeg kan zitten. De mooiste films hebben vaak ’t kleinste verhaal. Shawshank, Straight Story, THE Station Agent, to name a few.
‘deceeg’ = ‘de weg’ natuurlijk
Helemaal mee eens. maar wil toch niet zeggen dat een kleine film dan ook automatisch heel goed is? De 3 films die je noemt vond ik juweeltjes, station agent staat zeker in mijn persoonlijke top 10 en Straight Story is een van de mooiere van Lynch. Bij geen van die 3 films dacht ik aan het einde “was het dat?”. Bij cyrus wel…
Ik heb me er ook wel mee vermaakt, al is het verhaaltje wel HEEL erg klein. Vooral erg leuk geacteerd en op een of andere vreemde manier toch geloofwaardig. Maar ik had wel een beetje een “was het dat?” gevoel aan het einde.