Dinner for Schmucks (2010)
Inderdaad: Dinner for Schmucks was een film waarbij ik in het eerste half uur echt meerdere malen zo’n “heb ik niks nuttigers te doen nu?“-gevoel kreeg. Ondanks de aanwezigheid van zoveel talent is het echt een volkomen mislukte remake van het Franse Le Diner de Cons, die ik wél graag had gezien…
In Dinner for Schmucks speelt Paul Rudd een ambitieuze Wall Street-analist die voor een promotie indruk moet maken op z’n baas door op het jaarlijkse management-diner een idioot mee te nemen, want dat doen ze allemaal. Daarna gaan ze dan die idioten uitlachen, en wie de grootste idioot meeneemt is dan een jaar ‘the man‘. Natuurlijk vindt z’n vriendin dat een walgelijk idee, maar ja, als Paul dan Steve Carell overhoop rijdt, en hij wel een hele grote naïeve drol speelt, die ook nog eens dode muizen aankleedt en een plek geeft in z’n ‘projectjes’, dan lijkt het wel alsof hij van bovenaf wordt gewezen dat hij moet voldoen aan de wens van z’n baas. Je raadt het al: ruzie met z’n vriendin.
Okay, effe een opsomming van de talenten die aan deze film verbonden zijn: Paul Rudd, Steve Carell, Bruce Greenwood (z’n baas), Zach Galifianakis (baardman uit The Hangover), Ron Livingston, David Walliams (van Little Britain en net getrouwd met het Geldropse topmodel Lara Stone), Jeff Dunham (van Achmeds “I Kill YOU!!“) en Patrick Fischler (uit o.a. Mulholland Drive..!). Dan is de film ook nog geregisseerd door Jay Roach, de man achter Austin Powers, Meet the Parents en Meet the Fockers. En dan nog leveren ze een film af waarbij ik echt wel een paar keer gelachen heb, maar ik veel vaker dus dacht: “Wat doe ik hier?“.
Jammer. Ik kan wel proberen om iets te verklaren. Zoals dat dit soort films een stuk scherper en lomper mag zijn. In Hollywood durven ze dat natuurlijk niet aan, dus wordt het allemaal wat safe, maar dan werkt het niet meer. Daarnaast is hier een soort van Dany Boon/Louis de Funès-achtige slapstickiness voor nodig, waar ze in Franse films zo in uitblinken. Denk aan films als Bienvenue chez les Ch’tis en Micmacs à tire-larigot. Nu maar hopen dat Hollywood die films niet gaat verneuken door een remake te proberen…
Nee, ook al doet vooral Steve Carell heel hard z’n best: Dinner for Schmucks is mislukt.