Get Him to the Greek (2010)
Hoppa… Afgelopen donderdag had ik ’t wel effe gehad met dat warme weer, en zocht ik de airco van Pathé op om Get Him to the Greek te zien. Geen vervolg op Forgetting Sarah Marshall, maar wel van dezelfde regisseur en met twee/drie dezelfde acteurs…??? Fuck it, en maakt niet uit, want ik heb me behoorlijk hard kapotgelachen. Ook al is de film vooral erg lomp en niet in balans…
In Get Him to the Greek moet Jonah Hills Aaron Green in opdracht van platenbaas P. Diddy ene Aldous Snow, van de band Infant Sorrow, vanuit Londen overvliegen naar LaLaLand. Natuurlijk ontspint zich al vrij snel een bijna Homeriaanse queeste, omdat Aldous (een behoorlijk geweldige rol van Russell Brand) eigenlijk veel liever drinkt, spuit, snuift, rookt en weer spuit, dan dat hij in een vliegtuig stapt. Dus van Londen gaat het nog net naar New York, maar dan wordt het erg moeilijk om verder te komen dan Las Vegas…
Ja, ik heb hard gelachen. Ook heb ik me wel af en toe verbaasd over de lompheid van de dialogen. Ook de muzieknummers van Aldous en z’n ex-vrouw Jackie Q. laten echt niets aan de verbeelding over, dus verwacht liedjes over gonorroe (“The Clap“), anussen (“Ring ‘round“), et cetera. Opvallend is trouwens dat Jackie Q. gespeeld wordt door iemand die ik eigenlijk alleen van nogal suffe rollen kende: Rose Byrne.
Maar Byrne is niet de enige opvallende in de cast, want er zijn cameo’s van tal van grote popsterren. Daarnaast heeft Lars Ulrich zelfs echt tekst, ook al wordt ie door Aldous ook wel weer goed op z’n nummer gezet…
De film is geproduceerd door Judd Apatow, dus dan weet je dat het over het algemeen wel goed zit. Maar waar regisseur Nicholas Stoller met Forgetting Sarah Marshall nog iets meer écht een verhaal wilde vertellen, is Get Him to the Greek bij vlagen gruwelijk leuk, maar qua film wel net iets minder dan z’n voorganger. Ook al toont Russell Brand dat als je ook echt zo’n drank- en drugsverslaving hebt gehad, dat je het dan misschien ook wel beter op film over kunt brengen…