A Nightmare on Elm Street (2010)
Okay, allereerst: na het zien van de originele A Nightmare on Elm Street uit 1984 (ik zal ‘m gezien hebben toen ik 11 of 12 was) heb ik zeker twee weken heel slecht geslapen, en daardoor tot m’n 23e of zo geen horror meer gekeken, zo fucking scary vond ik het origineel. Ergens voelde ik dus een lichte angst toen ik afgelopen dinsdag voor de sneak hoorde dat de 2010-remake zou gaan draaien.
Maar alle angst ten spijt, want deze remake bevat wel wat schrikmomenten en best wat bloed, maar goed is ie nergens. En ik werd woensdag dus net zo relaxed en uitgerust wakker als op elke andere doordeweekse woensdag…
Ik heb het origineel nooit meer teruggezien, dus eigenlijk weet ik niet hoe eng ik die nu zou vinden. Ook weet ik niet waarom ik toen zo onder de indruk was. Waarschijnlijk omdat het gegeven – dat Freddy K. je in je dromen kan vermoorden als je niet snel wakker wordt – nogal realistisch werd neergezet. En ook: vaak wist je niet dat je naar een droom zat te kijken, omdat de overgang tussen werkelijkheid en droomwereld heel subtiel werd neergezet.
Ik denk dat videoclip-regisseur Samuel Bayer wel door had dat in het origineel hier juist de kracht ligt. Het is alleen nogal snel duidelijk dat hij wel weet hoe hij de shots, maar niet weet hoe hij die kracht moet kopiëren. Nee, A Nightmare on Elm Street uit 2010 kun je makkelijk links laten liggen. En waarom typ ik nog?
Als er één genre is waar ze van mij gewoon mee mogen stoppen is het Horror, vooral door het aantal overmatig bloederige quatch films dat er tegenwoordig wekelijks van de hollywood band rolt. Toch heb ik al sinds de jaren 80 één horror serie zeer hoog staan: Nightmare on Elmstreet. Vooral het originele deel 1 is een hoogstandje, helemaal als je weet hoe weinig die film destijds gekost heeft (ik dacht iets van anderhalf miljoen) en je dat echt nergens aan kon zien en voelen. Zonder freddy was er waarschijnlijk geen New Line Cinema meer, vandaar dat die maatschappij nu ook wel ‘The House that Freddy built’ wordt genoemd. Ik kan dus de twijfel van Filmofiel of het origineel wel zo goed was wegnemen, want hij was meer als goed.
Ik wist dus dat ik een risico nam door deze remake te kijken en mijn verwachtingen waren dan ook heel laag. Maar goed ook, want ik weet niet wat deze film gekost heeft, maar sommige nu met de computer nagemaakte scenes waren gewoon slechter als de originele ‘in camera’ effecten die Wes Craven destijds wist te creeren. Ook van Freddy is weinig overgebleven. De kracht van Freddy was in mijn ogen altijd dat je ondanks de vreselijke dingen die hij met onschuildige tieners uitvrat toch ook enorm cool was en vreselijk gave oneliners had. De Freddy waar we het nu mee moeten doen heeft alleen een paar leuk geprobeerde halfbakken oneliners. Ik snap sowieso niet dat Robert Englund de rol niet speelt. Jackie Earle Haley is ongetwijffeld een beter akteur, maar geen betere freddy.
Toch een pluspuntje: De karakters in deze film zijn door elkaar gehusseld. de scenes zijn gecopieerd, maar overkomt andere karakters als in het oprigineel.
Nu stop ik anders wordt deze reactie langer als de review zelf ;)