Micmacs à tire-larigot (2009)
Van de creatieve geest die onder andere Delicatessen en Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (Amélie dus ;-) ) maakte, komt nu Micmacs à tire-larigot, kortweg Micmacs.
Wat een geweldig creatieve film is dít..!
De film was zo “overdonderend”, dat ik ‘m nog eens een keertje rustig en alleen moet kijken. Ik keek ‘m vrijdagavond met wat vrienden onder het genot van wat halve liters Lieshoutse godendrank, en dat was niet de ideale setting. Zeker omdat de film behoorlijk apart is en een wereld neerzet die je mogelijk van Delicatessen kent, maar ik moest ook denken aan films als Bienvenue chez les Ch’tis (waarschijnlijk door Dany Boon, maar ook door de ‘slapstickiness‘) en zelfs Tuvalu (iets verder gezocht misschien).
De film volgt Bazil, een gastje die op z’n achtste z’n vader verloor aan een mijn in Marokko en z’n moeder daarna langzaam gek zag worden. Hij groeit op in ’n katholiek internaat, dus het is niet zo verwonderlijk dat hij een Hugo de Grootiaanse ontsnapping uitvoert.
Niet veel later werkt hij in een videotheek, waar zich voor de deur op een gegeven moment een shootout voordoet. Bazil wordt geraakt door ’n afgeketste kogel en sterft bijna. Hij redt het echter, maar wel met de wetenschap dat hij elk moment dood neer kan vallen. Daarna rest hem niets meer dan wraak te nemen op de twee bedrijven die de wapens hebben gemaakt die zijn leven zo getekend hebben: de één maakte de mijn waardoor z’n vader overleed, de ander maakte de kogel die nog altijd in z’n hoofd zit…
Ja, Micmacs heeft de eigenzinnigheid van Amélie, en trekt je net zo makkelijk in een nog wazigere wereld dan die film dat al deed. Deels ook letterlijk, want z’n nieuwe kompanen wonen in een wonderbaarlijke wereld onder een vuilnishoop. De production design is dan ook de grootste kracht van de film. Want als ik één ding zou mogen noemen dat iets minder is, dan is het ’t lichte gebrek aan echte diepgang.
Maar met ’n film die zo vermakelijk is, én waar een karakter in speelt met de naam Robert De Niro (ook al is het maar één korte scène), vergeef ik dat Jeunet mákkelijk..!