Everybody’s Fine (2009)
Misschien komt het doordat m’n vasten voorbij is, en ik op zondagavond nogal eens wat gaar ben, maar waarschijnlijk is Everybody’s Fine gewoon precies zo’n film die mij hard kan raken. Een film over een vader die erachter komt dat de relatie met z’n kinderen een stuk ingewikkelder (en anders) is dan hij altijd heeft gedacht raakt me sowieso vaak al. En als deze me al zo hard raakt, zal ik dan het origineel van Guiseppe – Cinema Paradiso – Tornatore, Stanno tutti bene, maar niet kijken..?
In Everybody’s Fine toont Robert De Niro gelukkig weer wat een begenadigd acteur hij is. Niet dat hij mega-uitblinkt, maar het is wel gaaf om te zien hoe hij gewoon eens een man van z’n eigen leeftijd speelt. Natuurlijk zal hij nog best bv. een rauwe politieagent of zo kunnen spelen, maar waar hij op een gegeven moment uit zo’n rollen groeit, dan zal ie alleen maar meer gaan passen in een rol als die in Everybody’s Fine. Goed om te zien dat ie dat zelf ook door heeft.
Everybody’s Fine vertelt het verhaal van Frank Goode, vader van vier kinderen en sinds kort weduwnaar. Z’n vrouw onderhield altijd het gezellige contact met de kinderen, maar nu moet ie het zelf zien te regelen. En dat blijkt toch een stuk lastiger dan hij dacht, want ook al heeft hij zich altijd kapotgewerkt om z’n kinderen naar alle scholen te kunnen sturen, kinderen voelen dat toch wel eens anders. Zeker als papa altijd nogal afstandelijk en veeleisend was.
Hmmmm, als ik bovenstaande zo typ, dan begrijp ik ineens wel waarom de film me zo raakte. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de film me ‘verstandiger’ lijkt te hebben gemaakt, want zo zag ik ‘m zondag, en ben ik nu al twee dagen om 8.15u opgestaan om aan de slag te gaan, en dat is voor mij gruwelijk vroeg… ;-)
Dit is echt zo’n film waarvan je het plot in één zin kunt vertellen. Dat doe ik natuurlijk niet, maar het is wel een kenmerk van de betere films. Denk aan The Straight Story (oude man die op grasmaaier z’n broer gaat bezoeken aan de andere kant van Amerika), Love Liza (man die niet om kan gaan met zelfmoord van z’n vrouw), The Shawshank Redemption (man zit ten onrechte vast), en ga zo maar door; allemaal geweldige films die menselijkheid en tragiek boven het verhaal (lees: plot) hebben geplaatst, en mede daardoor geweldige films zijn geworden…
En toch kan ik best geloven dat Stanno tutti bene – met Marcello Mastroianni in de rol van De Niro – misschien nóg wel beter is. Ook al kreeg ik van Everybody’s Fine serieus een échte brok in m’n keel…