The Ugly Truth (2009)
Ik zit me nu af te vragen: “Moet ik ’n excuus verzinnen waarom ik deze film gezien heb, of zal ik het maar gewoon gooien op het ‘ik moet alles gezien hebben’-syndroom?“. Ik kan natuurlijk ook zeggen dat het nooit erg is om Katherine Heigl anderhalf uur lang te zien, maar waarom heb ik 27 Dresses dan wijselijk wél links laten liggen?
Wat me “aantrok” in The Ugly Truth was de hoop dat het een scherpe film zou zijn over de puurheid van oerinstincten en -driften. Maar om maar meteen een knuppel in het kippenhok te gooien: hoe eerlijk wordt zo’n film als je ‘m laat schrijven door drie vrouwen..??? Compleet niets ten nadele van vrouwen, maar wat de mannelijke hoofdpersoon in de film juist als ‘lelijke waarheid’ wil vertellen, kan natuurlijk beter door ’n man verzonnen worden. Dan wordt het misschien niet zo voorspelbaar en uiteindelijk tóch weer romantisch. En weer: dit is geen aanval op de andere sekse…
Natuurlijk willen we allemaal in de romantiek geloven. En dat overweldigende gevoel van verliefdheid dat ook jij hopelijk wel kent wil je natuurlijk ook graag vertalen in zo’n fijne roze romantische droomwereld, waar je ook best een tijdje in kunt ‘leven’ als je verliefd bent. Maar als je een film met als titel The Ugly Truth maakt, dan hoop ik toch op een scherpere en mogelijk cynischere film. En in één keer moet ik denken dat The Ugly Truth wel eens de risicoloze studioversie van Up in the Air zou kunnen zijn, ook al moet je ze natuurlijk niet vergelijken (want als je doordenkt gaat die vergelijking wel degelijk mis)…
Ook al blijft Katherine Heigl fijn om naar te kijken… ;-)