Invictus (2009)
Een zeer fijne verrassing in de sneak: Invictus, de nieuwe van Clint Eastwood met Morgan Freeman als Nelson – Madiba – Mandela en Matt Damon als François Pienaar, aanvoerder van de Springbokke, het Zuid-Afrikaanse rugbyteam. Wat een mooi waargebeurd verhaal en genuanceerde film..!
Direct na het zien van Invictus dacht ik: “Hey, dit was een heel mooi en inspirerend verhaal, maar het is niet Clints beste film“. Toen ik de volgende ochtend wakker werd en nog half slapend de film in m’n hoofd terughaalde dacht ik: “Hey, wacht effe, dat was wel echt een prachtige film“. Dus ja, wat is het nou…??
Vast staat dat Morgan Freeman terecht voor een Oscar genomineerd is voor z’n rol als Nelson Mandela. Meerdere keren tijdens de film dacht ik: “Man, wat speelt hij Mandela goed!“. Hij loopt als Mandela, ontbloot z’n tanden als Mandela, toont heel subtiel ook de kwetsbaarheid van Mandela én hij draagt dezelfde ‘mooie’ bloesjes. Matt Damons nominatie zal niet verzilverd worden, want natuurlijk was Christoph Ganz een stuk indrukwekkender. Ik vond z’n spel goed, maar niet uitmuntend. Maar ja, iedereen wordt door Freeman van het scherm gespeeld hier.
De combinatie van het spel van Freeman én het inspirerende verhaal/scenario lijkt de klasse van Clint Eastwood wat naar de achtergrond te drukken. Althans: het lijkt niet dat Clint tot z’n bekende grote hoogte hoeft te stijgen om deze film al zo indrukwekkend te laten zijn. Zou dat de reden zijn dat hij niet genomineerd is als regisseur dit jaar? Aan de andere kant: zo’n verhaal kan ook zo makkelijk té emotioneel of té Amerikaans heroïsch worden verfilmd, en dat gebeurt hier niet. Dus Clint heeft wel degelijk weer erg goed werk geleverd.
Ik las ergens in een recensie dat doordat Clints laatste films allemaal fantastisch waren, je het hem bijna kwalijk neemt dat deze film alleen maar “erg goed” is. Ik ben het niet eens met het “kwalijk nemen”, maar ik begrijp wel waar de gedachte vandaan komt.
Maaaaaaaaaaaaaaar: niet zeiken..! Invictus is een zeer mooie film met een inspirerend verhaal dat ík in elk geval nog niet kende. Dat je daarnaast ook nog de menselijke kant van één van de belangrijkste politici/mensen van de laatste 50 jaar te zien krijgt maakt van Invictus een ‘must-see’. Ik zou ‘m nog ’n keer met vrienden kunnen kijken, ik kan ‘m zo aan iedereen aanraden in de videotheek, en ik zou ‘m ook wel eens met m’n vader willen kijken. Zelfs het voltallige sneak-publiek was onder de indruk…