Le mépris (1963)
Ik krijg altijd een ambivalent gevoel bij het zien van een klassieker als Le mépris. Aan de ene kant is het natuurlijk FANTASTISCH om zo’n film te ontdekken en te realiseren dat Godard echt wel een koning is, maar aan de andere kant is het altijd jammer te zien dat dit soort films in 1963 lang niet zo uniek en alleenstaand waren als dat ze nu zouden zijn…
In Le mépris volgen we scenarioschrijver Paul die voor een Amerikaanse producent (Jack Palance) een scenario moet herschrijven dat op dat moment al verfilmd wordt door Fritz Lang (ja, hij speelt zichzelf). En dan heb ik het belangrijkste nog niet genoemd, want Pauls vrouw wordt gespeeld door Brigitte Bardot, en de titel wordt het beste verklaard in hun relatie. Le mépris is taalgeschiedenis-technisch waarschijnlijk vrij makkelijk te vertalen in “het misprijzen” of minachting. En in films van Godard zal zoiets altijd vele lagen hebben. Zo is er de minachting die ontstaat in de relatie tussen Paul en miss BB, maar ook tussen de grote filmproducent en de creatieven (Lang en Paul), maar ook tussen Godard zelf en de filmINDUSTRIE. Schijnt namelijk dat de producenten van Le mépris niet zo tevreden waren met de eerste ruwe versie van de film, omdat ze Brigitte Bardot natuurlijk alleen hadden gestrikt zodat ze naakt in de film te zien zou zijn. Dit resulteert in de film in een scène met een vrij debiele Jack Palance, maar het heeft er ook voor gezorgd dat Godard een nieuwe openingsscène voor de film maakte, waarin een naakte Bardot op haar buik ligt en onzeker is over de schoonheid van haar lichaam. Als ze op een gegeven moment vraagt of ze op haar knieën moet gaan zitten, zodat hij haar borsten beter kan zien, dan antwoord Paul dat dat niet nodig is. Een fijne steek van Godard richting de toch niet almachtige producenten?
Le mépris is een film in een film over het maken van een film, wat ‘m voor mij natuurlijk meteen interessanter maakte maar ook direct meerdere lagen met zich meebrengt. Enige nadeel van mijn kijkervaring was dat ik een Engels ondertitelde versie zag, waarbij alle Franse dialogen ondertiteld werden, maar de Engelse (in scènes met Jack Palance) weer niet. En dan vergat ik af en toe m’n Engels-NLse-vertaalswitch om te zetten, dus ik wil ‘m heel graag nog een keertje zien met Nederlandse ondertitels. Dat ik daarbij zo’n twee uur naar Brigitte Bardot mag kijken is overigens ook niet zo heel erg… ;)
Maar: wat een film..!!!!!!