Disgrace (2008)
Disgrace, gebaseerd op het beroemde boek van Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee, is een zeer interessante film, die je zeker niet moet kijken op een moment dat je daar eigenlijk té moe voor bent. Want ik heb wel lichtelijk genoten, maar kon me helaas niet mee laten voeren doordat ik te makkelijk afgeleid was door vermoeidheid. Want wat is vooral John Malkovich weer goed op dreef..!
Disgrace gaat over de arrogante blanke professor David Lurie op een Zuid-Afrikaanse universiteit, niet lang na de afschaffing van de apartheid. Lurie zal waarschijnlijk nooit een racist zijn geweest, maar aan alles zie je dat hij wel gewend is aan dat systeem waarin de blanke man superieur was aan andere rassen. Onbewust is z’n arrogantie gebaseerd op dat superioriteitsgevoel, en juist door dat gevoel kan hij met flink wat gebeurtenissen in de film niet omgaan. Zeker niet met een feit wat elk mens tot diep in zijn/haar ziel zou vernederen…
Professor Lurie heeft ’n zwak voor gekleurde vrouwen. Daarnaast is hij nogal dominant, wat ervoor zorgt dat één van z’n studentes niet veilig is voor hem. Niet dat hij haar verkracht, maar z’n blanke overredingskracht is wel too much voor haar, en geeft je als kijker wel een rotgevoel.
Misschien dat dat ook wel hetgeen is wat mij ervan weerhield echt in de film te geraken: Disgrace is een film over omgaan met dingen waar je geen macht over hebt (zowel intern als extern), en zeker geen feel-good movie. Er zijn geen grote “resoluties”, en het verhaal is in zoverre controversieel dat wanneer je niet erin mee gaat en je eigen mening vormt, de film uiteindelijk niet zo relaxed aanvoelt. En don’t get me wrong: een film hoeft niet relaxed aan te voelen, maar als ik op maandagavond zo vermoeid ben, dan moet ik zo’n film eigenlijk niet kijken…