The Birds (1963)
Ja, ik zal het maar meteen toegeven: ik had The Birds nog nooit gezien. Maar ergens is het ook erg fijn om zo’n klassieker nog te mogen ontdekken op je 35e ;). En ja: ik ben fan van Hitchcock, ook al hebben z’n films een diepgang die ik lang niet altijd oppik. Deels omdat ik misschien een andere visie heb en ik het daarom lastig vind met hem mee te gaan, deels omdat ik misschien niet open-minded genoeg ben, of is dat hetzelfde…?
Maar: The Birds is heel gaaf, en interessant.
Lange tijd dacht ik dat The Birds enkel en alleen om de horror van die vogel-aanvallen ging. Lekker kortzichtig, ik weet het, want het is natuurlijk wel Hitchcock. Daarom was het leuk om te zien dat de film ‘gewoon’ in beautiful San Francisco begint, met een ontmoeting in een dierenspeciaalzaak. Tippi Hedren (overigens de moeder van Melanie Griffith!) speelt de vrijgevochten rijkeluisdochter Melanie Daniels die haar dagen vult met vanalles en nog wat. Dan ontmoet ze advocaat Mitch Brenner, en ondanks dat die ontmoeting eigenlijk wat vijandig is wordt Melanie toch geraakt. Ze besluit daarop Brenner op te gaan zoeken bij het huis van z’n moeder (rol van Jessica Tandy) in Bodega Bay, en langzaam maar zeker ontstaat daar de ‘horror’ die van The Birds zo’n be-/geroemde film heeft gemaakt.
Mijn eerste interpretatie van de vogel-aanvallen was dat het iets te maken had met een ongecontroleerde ‘woede’ van de moeder, en dat deed me meteen benieuwd worden naar de relatie tussen Hitchcock en z’n eigen moeder. Veel van de gebeurtenissen in de film passen wel in die interpretatie, maar toen ik deze uitlegde aan een betere filmkenner dan ik, toen werd deze interpretatie toch wel licht onderuit gehaald. Niet dat ik zijn interpretatie meteen accepteerde, maar na zijn uitleg heb ik wel zin om de film nogmaals te bekijken.
Ach: The Birds is zo’n film die je best elk jaar kunt kijken, en ook telkens weer anders kunt interpreteren. En films waarbij dat kan, dat zijn de echte…